در ترجمه بخشی از خطبه‌ی 37 کتاب می‌خوانیم:
"آن زمان که زانوان مسلمین
سست بود از کوشش در راه دین
من ز جا برخاستم با اعتزاز
تا بماند پرچم دین سرفراز
آن زمانی که همه از ترس و تاب
در نهان بودند پشت صد حجاب
سر برآوردم چو عیاران شب
تا زنم بر کاروان ترس و تب
چون همه بستند قفلی بر دهان
تیر صحبت را رهاندم از کمان
نور رحمانی مرا شد راهبر
تاختم در این مسیر پرخطر ..."