پلید (مجموعه نشان‌شده - کتاب دوم)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"مه غلیظ با بی‌پروایی وقتی روی بالکن اتاقم ایستاده‌ام و به آسمان بی‌ستاره خیره شده‌ام روی پاهایم چنبره می‌زند. اتفاقات شب گذشته پشت سر هم در ذهنم تکرار می‌شدند و از هم پیشی می‌گرفتند؛ مثل آرزوی مرگی که حتی آرزو کردنش را به یاد نمی‌آوردم. از جان گذشتن مراسمی بود که در آن شرکت نکرده بودم. یک لحظه من در جشن بهاره بودم و با پسری که آرزویش را داشتم می‌رقصیدم و بعد در یک کلیسا سوخته پایین شهر برای نجات جانم می‌جنگیدم. جهنم شخصی‌ام همه‌اش یک دروغ بود، همین‌طور هرکسی که در آن حضور داشت.

همه به جز من.

پنجه‌های خیانت درونم را سست کرده بودند، در روحم نقب زده و خانه‌ای از درد و رنج ساخته بود. بدجور دلم می‌خواست بگذارم تاریکی وجودم را در برگیرد. بگذارم پس‌مانده‌های وجود درهم شکسته‌ام را ببلعد. تا هر اتفاقی که افتاده بود را پاک کند و بی‌اهمیت جلوه دهد ..."