فرستنده: زوئی واشینگتن

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"روزی که دوازده‌ساله شدم، مطمئن بودم بهترین تولد عمرم را تجربه خواهم کرد، تا اینکه آن نامه به دستم رسید.

جشن تولد رویایی‌ام را توی قنادی آری برگزار کرده بودم. دوست مامان، آریانا، توی بیکن‌هیل قنادی داشت. آنجا محله‌ی مورد علاقه‌ی من در تمام بوستون بود. ساختمان‌های آجری بامزه، خانه‌های شهری و خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده. همین‌طور سوپرمارکتی که سبدهایی پر از میوه‌های تازه را برای فروش بیرون گذاشته بود. شکلات‌فروشی، کافی‌شاپ و یک‌عالمه رستوران شیک. بعد قنادی آری بود با آن سایه‌بان آبی روشن زیبا و تابلوی چوبی روی سردر که اسم مغازه را با رنگ سفیدی روی آن نوشته بودند. پشت ویترین مغازه همیشه پر بود از کاپ‌کیک‌هایی که کنار گل‌های تازه، چیده شده بودند. می‌شد قبل از ورود بوی شکر را استشمام کرد ..."<.p>