آقای بدجنس کلا بدجنس به دنیا آمده بود و در سن شصت سالگی حتی از روز اول هم بدجنس‌تر بود. موهای صورت او مثل برس سیخ سیخی بود. برای همین هیچ‌وقت گرسنه نمی‌شد! اگر گفتید چرا؟ …
اما خانم بدجنس اصلا زشت به دنیا نیامده بود. وقتی جوان بود، صورت زیبایی داشت. ولی سال به سال با بالا رفتن سن، صورتش زشت و زشت‌تر می‌شد! اگر گفتید چرا؟ ...
آیا میمون‌ها و پرنده‌ها می‌توانند با نقشه‌ی ماهرانه‌ای که می‌کشند، حال آقا و خانم بدجنس را جا بیاورند؟ (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"این روزها دور و برمان یک عالمه آدم‌های پشمالو می‌بینیم. وقتی صورت مردی پر مو باشد، اصلا نمی‌توان گفت قیافه‌اش چه شکلی است.
شاید ترجیح می‌دهد شناخته نشود. بعد، مشکل شست و شو پیش می‌آید.
حتم دارم آدم‌های پشمالو برای شستن ریش و سیبیل‌شان همان‌قدر دردسر می‌کشند که من و شما برای شستم موهای‌مان. حالا چیزی که می‌خواهم بدانم این است که این آدم‌های پشمالو چند وقت یک بار موهای صورت‌شان را می‌شویند؟ مثل ما هفته‌ای یک‌بار، آخر هفته؟ آیا موهای صورت‌شان را با شامپو می‌شویند؟ آیا آن‌ها را با سشوار خشک می‌کنند؟ آیا برای جلوگیری از ریزش موها، به ریشه‌ی آن کرم تقویت کننده می‌مالند؟ آیا برای اصلاح موهای صورت‌شان به سلمانی می‌روند یا خودشان مقابل آیینه‌ی حمام با قیچی آن‌ها را مرتب می‌کنند؟ من نمی‌دانم اما دفعه‌ی بعد که یک مرد پشمالو دیدید (که به احتمال زیاد تا پای‌تان را بگذارید توی خیابان، خواهید دید) شاید با دقت بیش‌تری نگاهش کنید و بعضی از این سوال‌ها را از خودتان بپرسید ..."