داستان پاگرد در زمان درگیری‌های سال 78 در کوی دانشگاه می‌گذرد. در شلوغی‌های این دوره، چند نفر به خانه‌ای نزدیک دانشگاه، پناهنده می‌شوند و نویسنده با مرور گذشته‌ی هر کدام از این آدم‌ها سعی در معرفی و شناساندن بخشی از تاریخ و اجتماع ایران دارد.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"بیژن درباره‌ی آدم‌های خوش‌شانس چیزهایی شنیده بود؛ کسانی که کاملا تصادفی یک شبه ره صد ساله می‌روند. شنیده بود آن‌ها در یک زمان مناسب در یک مکانی مناسب قرار می‌گیرند. اما هیچ‌وقت به موقعیتی برعکس فکر نکرده بود. یا فکر کرده بود و حالا یادش نمی‌آمد. یعنی وقتی آدم در زمانی نامناسب در یک مکان نامناسب قرار می‌گیرد. شک نداشت که در آن لحظه درست در چنین موقعیتی قرار گرفته است اما کم‌کم داشت به این نتیجه می‌رسید تعریف بدی برای همه زندگی‌اش پیدا نکرده.

چند بار مصمم شده بود حساب بانکی‌اش را از روبه‌روی دانشگاه به جای دیگری منتقل کند؛ جایی که با هر بار گذر از آن، این قدر آزار نبیند. اما انگار در این سال‌ها خودآزاری هم مثل خیلی چیزهای دیگر عادت شده بود. هرچند نتوانسته بود با دیدن سر در بتونی و بی‌روح دانشگاه به حس گزش انتهای گلو عادت کند. و آن روزها، چهارده سال پیش، چه ذوقی کرده بود که همان روز ثبت‌نام، درست روبه‌روی دانشگاه، حساب بانکی باز کرده بود.